Miłość i zdrada z punktu widzenia mężczyzny. Opowieść o uczuciu, które nie ma prawa istnieć, a zarazem analiza struktur społecznych ograniczających wolność człowieka, wikłających go w role, których nie jest w stanie wypełnić. Bruksela. Miasto władzy, wielkiej polityki i układów, miasto gdzie krzyżują się drogi wszystkich narodów kontynentu. Ona - Megi. Polska prawniczka, robiąca karierę w Komisji Europejskiej. Piękna, inteligentna kobieta, za którą mężczyźni oglądają się na ulicy, matka dwójki wspaniałych dzieci. On - Jonathan. Mąż, pisarz. Zajmuje się domem. Męski odpowiednik Anny Kareniny, rozdarty między miłością do rodziny a gwałtowną namiętnością do innej kobiety. Ta druga - Andrea. Narzeczona szefa Megi. Ambitna dziennikarka telewizyjna. Piękna, zmysłowa, uwodzicielska. Spotyka się z Jonathanem w kościołach, do których w świeckiej Brukseli nikt nie chodzi. Plebanek opowiada o zmaganiu z wymykającym się spod kontroli uczuciem, wyrzutach sumienia, lęku przed ranieniem bliskich. Bez pruderii pisze o seksie, otwarcie stawia pytania o miłość, pożądanie i wierność.Biegłby tak, nie zatrzymując się, sztafeta pracowa, domowa, rodzinna. Dopiero ta stara budowla wciśnięta między nieważne budynki wpuszcza w jego duszę witrażowe światło. Jonathan wchodzi do kościoła, czując, jak mdławy zapach świec podkręca ptaszka przysypiającego w jego spodniach. Ona już tam jest. Jonathan przystaje, bo kolana się pod nim uginają. Dziewczyna idzie do niego wzdłuż rzędów ławek, w półmroku widać zarys smukłej sylwetki, długie włosy falują za nią tym ruchem, którego na świecie za mało, chyba tylko biegnące konie albo bijąca o brzeg piana fal mogą się z nim równać. Jonathan nie brnie w kulawe porównania, bo zapach, ciepło, zarys piersi pod bluzką i widocznych spod spódnicy długich nóg, nie najzgrabniejszych, lecz rozczulająco źrebakowatych, zagarniają go wraz z jednym pocałunkiem, który dziewczyna - właściwie kobieta, tak, to prawdziwa kobieta - składa w kąciku jego ust."Szatański pomysł" - myśli Jonathan, przyciskając do siebie ciało pachnące cytryną. W tym czasie jego dłonie podnoszą się i zamykają na jędrności pośladków. "Komunia ciał" - myśli Jonathan.- Andrea...A w duchu dodaje: "Oby trwała wiecznie".fragment z recenzji poprzednich książek: Chaotyczna nieco, ale brawurowa próba stworzenia współczesnej powieści przygodowej, społecznej, awanturniczej i feministycznej.Kazimiera Szczuka, "Gazeta Wyborcza" Dziewczyny z Portofino Grażyny Plebanek to ważna i udana próba odtworzenia "dziewczyńskiej" mitologii, świadectwo tego, że ukazane realistycznie kobiece doświadczenie nie mieści się w gorsecie romansu czy sentymentalnej powieści dla dziewcząt.www.female.pl Rozbudzając zapomniane emocje i tęsknoty, ta książka nie zostawia czytelnika obojętnym, i to jest piękne. Ona zostawia go bezradnym, bo nie wiadomo, co dalej robić z przypomnianymi na nowo uczuciami.Joanna Krawczyk, "Lampa" Wreszcie powieść zapisująca doświadczenia kobiet, które znam, dziewczyn z mojego podwórka. Urzekająca życiowym i emocjonalnym konkretem, wciągająca, wzruszająca, zabawna. Agnieszka Graff Tym, co w powieści Plebanek zachwyca, jest przede wszystkim socjologiczne tło. Szóstka za autentyzm.Marta Mizuro, "Zwierciadło" Plebanek pisze językiem barwnym, pozbawionym sentymentalizmu."Szuflada" Plebanek wypowiada się w imieniu wielu dzisiejszych kobiet, które muszą wybierać i starają się znaleźć w tym szalonym świecie jakiś porządek, a w szaleńczym tempie - choć chwilę na autorefleksję."Doza Kultury"